LEGALIZACJA SAMOWOLI BUDOWLANEJ – NIE TAKI „DIABEŁ” STRASZNY. ANALIZA POSTĘPOWANIA NAPRAWCZEGO W PRZYPADKU ISTOTNEGO ODSTĄPIENIA OD ZATWIERDZONEGO PROJEKTU BUDOWLANEGO.
PODSTAWY PRAWNE
Postępowanie „legalizacyjne”oraz postępowanie naprawcze regulują przepisy Prawa Budowlanego (dalej PB) Art.48 – Art.53, odnosząc się również do innych art. odnośnie sposobu obliczania kary [Art. 57 u.7] oraz opłaty legalizacyjnej [Art.49, 59f]. Przy postępowaniu ws. legalizacji istnieje obowiązek uzyskania pozwolenia na użytkowanie co reguluje art. 54-59.
Prowadzenie budowy, bądź obiekt budowlany wzniesiony bez wymaganego pozwolenia na budowę bądź zgłoszenia podlega postępowaniu „legalizacyjnemu” na podstawie art. 48 ust. 1 pkt 2 UPB.
W przypadku legalizacji samowoli budowlanej polegającej na istotnym odstąpieniu od przepisów budowlanych postępowanie regulują Art. 50-51. Jest to tzw. „postępowanie naprawcze”.
Organem właściwym dla postępowań naprawczych w sprawie samowoli jest Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego (PINB), organem nadrzędnym, do którego kierowane są odwołania od decyzji i postanowień wydanych przez PINB jest Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego.
MOŻLIWE SCHEMATY POSTĘPOWANIA
Istnieje kilka dróg postępowania oraz możliwość nieuiszczenia opłaty legalizacyjnej, jednakże należy rozróżnić następujące przypadki:
a) Budowa samowoli wykonana bez pozwolenia na budowę lub zgłoszenia (w tym przypadku naliczona może być kara wg. Art.57 za użytkowanie bez pozwolenia oraz opłata legalizacyjna Art. 49 lub nałożona decyzja o rozbiórce)
b) Budowa samowoli wykonana na podstawie prawomocnego pozwolenia na budowę od którego wykonania istotnie odstąpiono (w tym przypadku opłata legalizacyjna nie będzie naliczona). Definicja istotnych i nieistotnych zmian od zatwierdzonego projektu budowlanego jest określona przez Art.36a
c) Powyższe przypadki osadzone są również w czasie:
– budowy zakończone do 1970r.
Legalność zabudowy wzniesionej w 1970 r. należy ocenić według przepisów ustawy – Prawo budowlane z 1961 r. W przypadku ustalenia, że dany obiekt budowlany został samowolnie wzniesiony, ewentualna legalizacja tego obiektu następuje przy zastosowaniu środków z art. 37 i następnych prawa budowlanego z 1974 r.
– budowy zakończone do 1. stycznia 1995r.
Otóż art. 103 ust. 2 obowiązującego prawa budowlanego mówi, że jeżeli nielegalna budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie prawa budowlanego z 1994 r. (tj. przed 1 stycznia 1995 r.) lub też zostało wszczęte postępowanie administracyjne, to do samowoli stosuje się art. 37 – 40 prawa budowlanego z 1974 r. Czyli ocena wszystkich przesłanek uzasadniających nakaz rozbiórki obiektu budowlanego przewidzianych w art. 37 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego z 1974 r. powinna być dokonywana według stanu prawnego obowiązującego w dacie budowy tego obiektu, chyba że obecny stan prawny w zakresie przesłanek wskazanych wyżej w pkt 1 i 2 obowiązujący w dacie orzekania przez organ dla inwestora, który dopuścił się samowoli, jest korzystniejszy dla inwestora.
– budowy zakończone po 30 grudnia 1994 r.
Przy czym moment zakończenia budowy to stan faktyczny, gdzie decyduje faktyczne zakończenie prac związanych ze wznoszeniem budynku – budynek musi umożliwiać korzystanie z niego zgodnie z przeznaczeniem. Nie jest to uzależnione od dopełnienia formalnych obowiązków przewidzianych w przepisach prawa budowlanego. W szczególności nie jest konieczne uzyskanie prawa do użytkowania budynku. Jednakże, nie posiadając zgłoszenia zakończenia robót należy w inny sposób dowieść momentu zakończenia prac – ostateczne zdanie w takim przypadku co do określenia terminu faktycznego zakończenia robót ma Nadzór budowlany.
Ponadto za zakończenie budowy obiektu budowlanego może być uznane doprowadzenie budynku do stanu, w którym będzie możliwe przystąpienie do użytkowania, zgodnie z jego przeznaczeniem, przynajmniej części obiektu.
Prowadzenie postępowania w sprawie obiektu budowlanego wybudowanego samowolnie przed 1 stycznia 1995 r. nie oznacza zakazu stosowania obecnie obowiązujących przepisów o ochronie środowiska. Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach możliwe jest także po wybudowaniu obiektu budowlanego, gdyż wymagane jest przed wydaniem decyzji „naprawczych” w trybie prawa budowlanego z 1994 r.
Nadzór budowlany, prowadząc postępowanie dotyczące budynku lub innego obiektu budowlanego budowanego albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę, musi jednoznacznie ustalić, na podstawie jakich przepisów będzie prowadził to postępowanie, a następnie wydać decyzję administracyjną.
We wszystkich ww. przypadkach PINB nakłada obowiązek doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem obowiązującym w dniu zakończenia prac budowlanych/okresie realizacji obiektu, w tym również planem miejscowym , postępowanie naprawcze zawsze kończy procedura wydania pozwolenia na użytkowanie.
Ponadto (w przypadku b – istotne odstąpienie) zgodnie z art. 51 ust. 3 PB kwestia legalizacji obiektu zrealizowanego z odstępstwem od pozwolenia na budowę jest uzależniona nie od doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z pozwoleniem na budowę, lecz od możliwości doprowadzenia poprzez wykonanie określonych czynności wykonanych robót do stanu zgodnego z prawem lub, w razie jego niewykonania, nakazanie zaniechania dalszych robót budowlanych bądź rozbiórki. Taka konstrukcja przepisu wyklucza możliwość zalegalizowania kontynuacji planowanych robót w takim zakresie, w jakim roboty te nie zostały rozpoczęte i nie mają charakteru robót „wykonywanych” i nie są objęte pozwoleniem na budowę.
LEGALIZACJA SAMOWOLI BUDOWLANEJ ZAKOŃCZONEJ PRZED 1995r.
Przyjmuje się, że obowiązek ustalenia daty zakończenia budowy ciąży na nadzorze budowlanym (gdy postępowanie jest prowadzone z urzędu) lub na inwestorze (gdy postępowanie jest prowadzone po uprzednim złożeniu przez niego wniosku). Pozwolenie na użytkowanie wydaje się na podstawie art. 42 prawa budowlanego z 1974 r. w tym trybie nie płaci się wymaganej obecnie opłaty legalizacyjnej.
W prawie budowlanym z 1974 r. tylko rozbiórki można było dokonać na zgłoszenie. W pozostałych wypadkach niezbędne było pozwolenie na budowę.
Uzyskania pozwolenia na budowę zgodnie z przepisami budowlanym obowiązującymi do 31 grudnia 1994 r. wymagały:
1) wykonanie i rozbudowa stałych i tymczasowych budynków,
2) wykonanie i rozbudowa budowli stałych służących do celów wypoczynku, rozrywki i sportu,
3) wykonanie stałych budowli mostów i wiaduktów komunikacji kolejowej i drogowej o rozpiętości powyżej 15 m oraz dwupoziomowych skrzyżowań obiektów komunikacyjnych,
4) wykonanie stałych sieci lub linii uzbrojenia terenu: wodociągowych, kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych, elektroenergetycznych, telekomunikacyjnych i na paliwa płynne, z wyjątkiem sieci i linii uzbrojenia terenu poszczególnych
nieruchomości, pasów drogowych, obszarów kolejowych i lotnisk,
5) realizacja innych inwestycji budowlanych: przewidzianych na terenach użytkowanych dotychczas na inne cele lub których wykonanie mogłoby spowodować wprowadzenie, utrwalenie albo zwiększenie istniejących ograniczeń,
uciążliwości, pogorszenie warunków ochrony środowiska, sanitarnych lub bezpieczeństwa ludzi bądź mienia na terenach sąsiednich,
6) wykonywanie w miejscach publicznych pomników, posągów i wodotrysków, stałych urządzeń wpływających na wygląd obiektów budowlanych, takich jak urządzenia reklamowe i ogłoszeniowe, oraz kapliczek i innych podobnych
obiektów kultu religijnego (z wyłączeniem budowy pomników, posągów, kapliczek i innych podobnych obiektów kultu religijnego na terenach cmentarzy i terenach przykościelnych, związanych z wykonywaniem kultu religijnego),
7) wykonywanie stałych ogrodzeń: od strony dróg (ulic) i placów publicznych oraz od innych miejsc publicznych, z cementu jako pełne oraz z kształtowników metalowych i blach lub ze stali budowlanej, niezależnie od położenia tych
ogrodzeń.
Postępowanie o wydanie pozwolenia na użytkowanie obiektu wieńczące postępowanie o legalizację samowoli sprzed 1 stycznia 1995 r. powinno być prowadzone także według przepisów ustawy z 1974 r.
Strony postępowania o wydanie pozwolenia na podstawie przepisów z 1974 r. będą ustalane na zasadach ogólnych z art. 28 ówczesnego kodeksu postępowania administracyjnego.
Kolejna różnicą jest brak podstaw do żądania oświadczenia o prawie do dysponowania terenem na cele budowlane. Powyższe skutkuje że legalizacji może dokonać sprawca samowoli niezależnie od tego, czy posiada jeszcze prawo do terenu.
Nie ma natomiast różnicy w zakresie dokumentów koniecznych do przedłożenia przez inwestora, gdyż art. 56 prawa budowlanego z 1974 r. dawał znaczne uznanie administracyjne organom, wskazując na możliwość żądania „informacji i dokumentów” czy też „ekspertyz dotyczących stanu technicznego obiektu wobec tego PINB ma prawo żądania dokumentów jak w obecnie obowiązującej ustawie co reguluje art. 57 prawa budowlanego.
PROCEDURA LEGALIZACJI SAMOWOLI BUDOWLANEJ WYKONANEJ BEZ ZGŁOSZENIA LUB POZWOLENIA NA BUDOWĘW – W TRYBIE ART 48. i 49 – W SKRÓCIE…CZYLI WARUNKI JAKIE POWINIEN SPEŁNIAĆ OBIEKT BY ZALEGALIZOWAĆ SAMOWOLĘ
Legalizacja samowoli budowlanej, której budowę zakończono po 1994 r., czyli po wejściu w życie obecnie obowiązującej ustawy Prawo budowlane, można zalegalizować tylko wtedy, gdy:
a) jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności:
– ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo
– ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;
b) nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym
doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem.
PINB postanowieniem ustala wymagania dotyczące niezbędnych zabezpieczeń budowy oraz nakłada obowiązek przedstawienia, w wyznaczonym terminie:
– zaświadczenie o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego planu miejscowego albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy wydane przez wójta (burmistrza albo prezydenta miasta);
– cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami i uzgodnieniami oraz aktualnym
zaświadczeniem o wpisie projektanta i zawsze sprawdzającego na listę członków właściwej izby;
– oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.
Złożenie w podanym terminie dokumentów jest równoznaczne ze złożeniem wniosku o
zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na wznowienie robót (jeżeli budowa nie została
zakończona).
PROCEDURA NAPRAWCZA ISTOTNEGO ODSTĘPSTWA OD ZATWIERDZONEGO PROJEKTU BUDOWLANEGO – SAMOWOLI BUDOWLANEJ W TRYBIE ART. 50 i 51
W pierwszej kolejności organ nadzoru budowlanego, w trybie art. 50 ust. 1 pkt 1 PB wydaje postanowienie o wstrzymaniu prowadzenia robót budowlanych o ile roboty nie zostały już zakończone . W myśl art. 3 pkt 7 PB przez roboty budowlane należy rozumieć prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. W postanowieniu o wstrzymaniu robót budowlanych organ możne nałożyć obowiązek przedstawienia, w terminie 30 dni od dnia doręczenia postanowienia, inwentaryzacji wykonanych robót budowlanych lub odpowiednich ocen technicznych bądź ekspertyz. Postanowienie traci ważność po upływie 2 miesięcy od dnia doręczenia, chyba że w tym terminie zostanie wydana decyzja, nakazująca rozbiórkę części obiektu budowlanego wykonanego po doręczeniu postanowienia decyzja, o której mowa w art. 51 ust. 1 PB. 30-dniowy termin do wykonania ww. obowiązków ma charakter terminu procesowego, co oznacza, że podlega
przywróceniu. Dwumiesięczny okres ważności postanowienia o wstrzymaniu prowadzenia robót budowlanych został przewidziany przez ustawodawcę, jako wystarczający okres do przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego i ewentualnego wdrożenia procedury naprawczej.
Następnie, przed upływem 2 miesięcy od dnia wydania ww postanowienia, o którym mowa w art. 50 ust. 1 PB właściwy organ w drodze decyzji:
pkt. 1) nakazuje zaniechanie dalszych robót budowlanych bądź rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego albo
pkt. 2) nakłada obowiązek wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem, określając termin ich wykonania, albo
pkt. 3) w przypadku istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę – nakłada, określając termin wykonania, obowiązek sporządzenia i przedstawienia projektu budowlanego zamiennego, uwzględniającego zmiany wynikające z dotychczas wykonanych robót budowlanych oraz – w razie potrzeby – wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem.
Należy nadmienić, iż zgodnie z art. 36a. PB właściwy organ (starostwo, gmina itd.) uchyla w całości obecną decyzję o pozwoleniu na budowę wobec czego projekt zamienny musi objąć zmiany oraz cały obiekt – przedmiot opracowania, które uchylono w takim samym zakresie branżowym. Niezmiernie istotne dla opracowywanego projektu zamiennego jest fakt, iż w trybie postępowania legalizacyjnego przeważnie nie jest możliwe wystąpienie o odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych – choć nie ma jednoznacznej wykładni w tej materii i należy kierować się orzeczeniami sądów. Dlatego tak ważne i mniej kosztowne jest wykonanie projektów zamiennych przed przystąpieniem do zmian w obiekcie.
Następnie [art. 51 ust. 3] po upływie terminu lub na wniosek inwestora, właściwy organ sprawdza wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 2 PB, i wydaje decyzję:
a) o stwierdzeniu wykonania obowiązku albo
b) w przypadku niewykonania obowiązku – nakazującą zaniechanie dalszych robót budowlanych bądź rozbiórkę obiektu lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego.
Kolejno [art. 51 ust. 4], po upływie terminu lub na wniosek inwestora, właściwy organ sprawdza wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 3 PB i wydaje decyzję w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na wznowienie robót budowlanych albo – jeżeli budowa została zakończona – o zatwierdzeniu projektu budowlanego zamiennego. W decyzji tej nakłada się obowiązek uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie.
W przypadku niewykonania w terminie obowiązku, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 3 PB, właściwy organ wydaje decyzję nakazującą zaniechanie dalszych robót budowlanych bądź rozbiórkę obiektu lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego.
ZGODNOŚĆ Z PRZEPISAMI TECHNICZNO-BUDOWLANYMI (ROZDZIAŁ CYTOWANY Z SERWISU WOLTERS KLUWER)
Przede wszystkim zauważyć trzeba, że „legalizacja samowoli budowlanej zgodnie z procedurą przewidzianą w przepisach art. 48 i 49 Pr. bud., powinna spełniać wszystkie takie same wymogi prawne, jak legalna budowa prowadzona w oparciu o pozwolenie na budowę” (wyrok NSA z dnia 19 listopada 2010 r., II OSK 1731/09, LEX nr 746756; podobnie: wyrok NSA z dnia 13 lipca 2012 r., II OSK 722/11, Wspólnota 2012/31-32/8).
Co jednak ważniejsze, sądy podkreślają, że zgodność z przepisami techniczno-budowlanymi dotyczy „okresu realizacji budowy”, a nie – jak w przypadku przepisów o planowaniu przestrzennym – daty podejmowania decyzji (wyrok NSA z dnia 4 stycznia 2012 r., II OSK 1978/10, LEX nr 1112024; tak samo: wyrok NSA z dnia 17 maja 2010 r., II OSK 878/09, LEX nr 597928). Dobitnie wyraził to WSA w Warszawie w wyroku z dnia 14 sierpnia 2007 r. (VII SA/Wa 872/07, LEX nr 3746910): „Zgodność inwestycji z przepisami technicznymi może dotyczyć jedynie przepisów obowiązujących w dacie wykonywania samowoli budowlanej.”
Ponieważ jednak przepisy art. 48-49b Pr. bud. nie zawierają wyraźnych postanowień co do możliwości uzyskania zgody na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych (co jest możliwe w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę), powstaje pytanie, czy istnieje możliwość skorzystania z tej instytucji. Przychylne temu stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 22 grudnia 2009 r. (II OSK 1951/08, LEX nr 581004) stwierdzając: „Dokonywana na podstawie art. 48 ust. 2 pkt 2 Pr. bud. ocena, czy samowolnie zrealizowany obiekt budowlany nie narusza przepisów techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie tego obiektu lub jego części do stanu zgodnego z prawem, winna uwzględniać instytucję zgody na odstępstwo od tych przepisów, o której mowa w art. 9 ust. 1-4 Pr. bud. Wykładnia funkcjonalna art. 9 ust. 1-4 przemawia za możliwością stosowania wynikającej z tego przepisu instytucji zgody na odstępstwa od przepisów techniczno – budowlanych nie tylko na etapie postępowania o wydanie pozwolenia na budowę ale także w postępowaniu dotyczącym legalizacji samowolnie zrealizowanego obiektu budowlanego”. Podobne stanowisko zajął WSA w Warszawie w wyroku z dnia 18 maja 2011 r. (VIII SA/Wa 129/11, LEX nr 996886), stwierdzając: „Określenie zawarte w art. 9 ust. 3 Pr. bud., że wniosek do właściwego ministra o udzielenie upoważnienia do wyrażenia zgody na odstępstwo od przepisów techniczno – budowlanych powinien być złożony przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę nie oznacza, że upoważnienie to może być udzielone wyłącznie na etapie toczącego się postępowania o wydanie pozwolenia na budowę. Z wnioskiem o udzielenie upoważnienia do udzielenia zgody na odstępstwo może wystąpić także organ administracji prowadzący postępowanie legalizacyjne. Organ ten również po uzyskaniu upoważnia może udzielić zgody na odstępstwo”. Jak widać, sądy odstępują tu od językowej wykładni przepisu art. 9 Pr. bud. Nie są jednak w tej sprawie jednomyślne: w wyroku z dnia 20 maja 2010 r. (II SA/Lu 616/09, LEX nr 706029) WSA w Lublinie uznał bowiem, że zgoda na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych nie może być udzielona na etapie legalizacji samowoli budowlanej z uwagi na brak kompetencji organu nadzoru budowlanego do jej udzielenia.
Doprowadzenie do stanu zgodnego z prawem. Warunkiem legalizacji samowoli – zgodnie z zacytowanym art. 48 ust. 2 pkt 2 Pr. bud. – jest to, by budowa „nie naruszała przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem.” Jak wskazał WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 28 lutego 2008 r. (II SA/Wr 443/07, LEX nr 491994): „Na organie prowadzącym postępowanie w sprawie samowoli budowlanej ciąży obowiązek wiążącego ustalenia stopnia naruszenia obowiązujących przepisów, poprzez określenie możliwości doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem. Uznaniowość organu w kwestii ustalenia stopnia tego naruszenia i zbadania czy zaistniałe naruszenie prawa uniemożliwią doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z prawem podlega zasadzie prawdy obiektywnej, co uzasadnia wyłączenie przyzwolenia organu do jakiegokolwiek dowolnego działania.” Jednakże pojawiają się wątpliwości co do trybu doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem. Jak zauważył NSA w wyroku z dnia 16 marca 2012 r. (II OSK 2577/10, LEX nr 1145618): „Z brzmienia art. 48, ani art. 49 Pr. bud. nie wynika, kiedy i w jakiej formie organ nadzoru budowlanego nakłada na inwestora obowiązek doprowadzenia obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem, o czym mowa w ust. 2 pkt 2 art. 48 Pr. bud. Przepisy art. 48 i 49 Pr. bud. nie zawierają w tym zakresie przepisów podobnych, jak w art. 51 ust. 1 pkt 2 i 3 Pr. bud.” W tym zakresie pozostają więc wątpliwości.
KTO PONOSI KOSZTY SAMOWOLI BUDOWLANEJ
Zgodnie z brzmieniem art. 52 PB zobowiązanymi do poniesienia kosztów za wykonane czynności (o których mowa w art. 48, 49b, 50a i 51 PB) jest inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego.
W trakcie budowy obiektu budowlanego lub jego części, albo wykonywania innych robót budowlanych zobowiązanym do poniesienia kosztów jest inwestor. Natomiast po wybudowaniu obiektu lub po wykonaniu robót nie będących budową, zobowiązanym staje się z reguły aktualny właściciel wybudowanego obiektu budowlanego lub obiektu, w którym dokonano robót budowlanych – dlatego przed zakupem nieruchomości tak istotne jest sprawdzenie również dokumentacji budowlanej jak i samego obiektu, nawet poprzez jego inwentaryzację.
Tym samym, adresatem ww. decyzji administracyjnych może być zarówno inwestor, właściciel, jak i zarządca obiektu budowlanego. Organ wskazując jednak konkretnego adresata musi ocenić zarówno celowość wyboru adresata, jak i możliwość wykonania decyzji w postępowaniu egzekucyjnym.
Należy również zaznaczyć, iż kończąc budowę i dokonując czynności zawiadomienia lub uzyskania pozwolenia na użytkowanie Kierownik budowy jak i Projektant składają z dokumentacją powykonawczą stosowne oświadczenia o wykonaniu obiektu zgodnie z projektem. Oświadczenie niezgodne z prawdą może mieć skutki również dla nich.
UZYSKANIE POZWOLENIA NA UŻYTKOWANIE
Kwestię uzyskania pozwolenia na użytkowanie reguluje art. 55 PB W przepisie tym czytamy, iż przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie m.in. jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 49 ust. 5 albo art. 51 ust. 4 (a więc m.in. w sytuacji opisanej powyżej). Procedurę uzyskiwania takiego pozwolenia regulują dalsze przepisy PB Zgodnie z art. 59 PB właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli budowy. Kontrola ta
odbywa się na wezwanie inwestora w celu stwierdzenia prowadzenia budowy zgodnie z ustaleniami i warunkami określonymi w pozwoleniu na budowę i obejmuje sprawdzenie:
1) zgodności obiektu budowlanego z projektem zagospodarowania działki lub terenu;
2) zgodności obiektu budowlanego z projektem architektoniczno-budowlanym, w zakresie:
a) charakterystycznych parametrów technicznych: kubatury, powierzchni zabudowy, wysokości, długości, szerokości i liczby kondygnacji,
b) wykonania widocznych elementów nośnych układu konstrukcyjnego obiektu budowlanego,
c) geometrii dachu (kąt nachylenia, wysokość kalenicy i układ połaci dachowych),
d) wykonania urządzeń budowlanych,
e) zasadniczych elementów wyposażenia budowlano-instalacyjnego, zapewniających użytkowanie obiektu zgodnie z przeznaczeniem,
f) zapewnienia warunków niezbędnych do korzystania z tego obiektu przez osoby niepełnosprawne, w szczególności poruszające się na wózkach inwalidzkich – w stosunku do obiektu użyteczności publicznej i budynku mieszkalnego wielorodzinnego;
3) wyrobów budowlanych szczególnie istotnych dla bezpieczeństwa konstrukcji i bezpieczeństwa pożarowego;
4) w przypadku nałożenia w pozwoleniu na budowę obowiązku rozbiórki istniejących obiektów budowlanych nieprzewidzianych do dalszego użytkowania lub tymczasowych obiektów budowlanych – wykonania tego obowiązku, jeżeli upłynął termin rozbiórki określony w pozwoleniu;
5) uporządkowania terenu budowy.
Mam nadzieję, że artykuł przyda się zainteresowanym i ułatwi podjęcie odpowiednich decyzji.
OPRACOWANIE:
mgr inż. arch. Łukasz Wróblewski
Wrocław, maj 2013r
Uaktualnienie.
W styczniu 2017r weszła w życie nowelizacja Ustawy Prawo Budowlane wprowadzająca nowe regulacje, uszczegóławiając definicje istotnych i nieistotnych zmian w art. 36a UPB. Zaktualizowane przepisy rozluźniają nieco odstępstwa od wysokości, szerokości i długości obiektów nieliniowych.
Jakie zmiany przyniesie Kodeks Budowlany, który zastąpi prawo budowlane? to się dopiero okaże.